Op vrijdag 3 november om 18.30 uur was de kerk van Sint-Hubertus in Wakkerzeel gezellig volgelopen. De lokale verantwoordelijken hadden met de ‘Jonge Jagers’ van Vlaams-Brabant het initiatief genomen om de Sint-Hubertusviering nieuw leven in te blazen. En er werd prachtig ‘geblazen’ door de Jachthoorngezellen van Meerdaelwoud. Prachtige viering, zeker voor herhaling vatbaar.
Er kwam heel wat jagers en geïnteresseerden op af, velen vergezeld van hun trouwe viervoeters; zowel uit onze eigen pastorale zone als van alle uithoeken van onze provincie. Aan het einde van de viering werden de Sint-Hubertuskoeken gezegend en uitgedeeld, en werden de honden gezegend.
Hubertus was in de achtste eeuw bisschop van Luik. Hij wordt vereerd als de Apostel van de Ardennen en aangeroepen als Patroon der Jagers. Hij was een edelman uit Frankrijk. Volgens de legende bekeerde hij zich op een Goede Vrijdag tijdens een jachtpartij. Toen hij op het punt stond een edelhert te doden, verscheen er tussen het gewei van het dier een kruis.
Begin 8ste eeuw werd Hubertus bisschop van Tongeren-Maastricht en later van Luik. Hij hield zich voornamelijk bezig met de verkondiging van het Evangelie in het heidens gebleven gebied van de Ardennen en in zuidelijk Brabant.
Hubertus overleed op 30 mei 727. In 825 vond hij zijn laatste rustplaats in het benedictijnenklooster van Andages in de Ardennen, dat sindsdien Saint-Hubert wordt genoemd. Vanuit Saint-Hubert verbreidde zich de verering van Hubertus als patroon van de jagers.
Tijdens zijn woordje aan het einde van de viering, sprak Mark Van Olmen, hoofdredacteur van ‘De Vlaamse Jager’ Sint-Hubertus rechtstreeks aan:
‘Sint- Hubertus, heilige man. Als nederige en gelovige man wil ik mij rechtstreeks tot u richten. In het verleden vertelde ik u nog dat wij als jagers ons vaak even terugtrek-ken van de dagelijkse beslommeringen en genieten van de stilte van het bos.
Tijdens deze momenten van genieten, hebben wij ook de tijd om ons te bezinnen. Denken aan wat goed is, denken aan wat kan verbeteren.
Het eigenlijke doel dat wij moeten najagen: God en de mensen onvoorwaar-
delijk liefhebben en trachten als nietige sterveling ons steentje bij te dragen.
Kan u nu ook van mij aannemen dat wij tijdens zo’n bezinningsmomenten heel ongerust en moedeloos kunnen worden. Wat is er het laatste jaar weer allemaal gebeurd? Verslagen van oorlogssituaties en terroristische misdaden krijgen wij dagelijks rond onze oren geslingerd, van kortbij of verder af, of we dit nu willen zien en horen of niet. Kinderen die slachtoffer worden en meegesleurd worden in mensonterende omstandigheden. Gelovigen en niet-gelovigen, Palestijnen, joden, christenen, en ik verontschuldig mij als ik mensen en godsdiensten vergeet te vernoemen. Allemaal leed, en waarom? Het waarom is een vraag die ik rechtstreeks aan u wens te stellen? Kan u van mij aannemen dat ik het af en toe helemaal niet meer begrijp?
Een bijkomende vraag is vervolgens: kan u ons de moed geven om toch nog te blijven geloven en de moed geven om dit blijven te doen. De viering van Sint-Hubertus mag dan een feest zijn. Mag deze viering ook een uitnodiging zijn om doorheen de vele activiteiten en de hectische situaties het eigenlijke levensdoel niet uit het oog te verliezen.
Zoals ik in het verleden mijn rede afgesloot met Psalm 34, 15: ‘Wijk af van het kwaad, en doe het goede; zoek de vrede, en jaag die na’.
Hubertus, geef ons die kracht om de vrede te zoeken en wij zullen die blijven najagen.'
Comments