In onze pastorale zone vieren we Kerstmis met twee zonale eucharistievieringen:
dinsdagavond, kerstavond, zonale eucharistieviering om 18.30 uur
in de kerk van Haacht Station (m.m.v. het koor Karibuni);
woensdag, kerstdag, zonale eucharistieviering om 10.30 uur
in de kerk van Sint-Remigius (m.m.v. het koor Cantadylia).
Geboorte van de Heer
Ooit vertelde de Vlaamse theoloog en dominicaan Edward Schillebeeckx over het kerstfeest tijdens zijn kinderjaren. Zijn vader wees dan in de kerststal naar de beelden: ‘Dit is Maria, dit is Jozef, dit zijn de herders met hun schapen, dit zijn de os en de ezel …’, telkens met een woordje uitleg. En hij besloot: ‘en dit kindje … dit kindje is God.’ Woorden die Schillebeeckx raakten en beroerden. Een ervaring die hij achteraf duidde als zijn eerste religieuze ervaring. Als dit kindje niet God voor je is, dan kan je Kerstmis niet vieren!
Dringt het tot ons door – zoals bij Schillebeeckx – dat het kindje waarrond we het kerstfeest vieren eigenlijk God zelf is? Beseffen we voldoende dat God mens geworden is in Jezus van Nazaret?
Met Kerstmis herdenken we een feit uit het verleden: een kindje werd geboren. In die concrete mens is Gods liefde op een bijzondere wijze tot ons gekomen. Maar met Kerstmis vieren we ook in het heden: we vieren dat God iedere dag opnieuw in ons midden geboren wordt. God is aanwezig in iedere mens die we ontmoeten en die we werkelijk tot leven laten komen. Tenslotte drukken we met Kerstmis ook onze hoop uit voor de toekomst: dat op een dag God alles in allen zal zijn. Kerstmis kunnen we als christenen alleen maar vieren vanuit ons geloof in Pasen, in de verrijzenis. Leven is sterker dan de dood; God blijft ons liefdevol en zorgzaam nabij, ook in lijden en pijn, bij verdriet en dood.
Ieder jaar opnieuw vieren we dat God geboren wordt in een hulpeloos kind, God die ons zijn liefde en vrede schenken wil. Maar wat doen we ermee?
Misschien moeten we ook doorheen het jaar ons – met de woorden uit het lied van John Lenon – af en toe de vraag stellen: ‘And so this is Christmas and what have we done?’ Wat hebben we gedaan met die liefde en vrede die we gratuit – om niet – van God gekregen hebben?
Ooit vertelde iemand me dat ze telkens in de maand augustus luistert naar het lied ‘Happy Christmas’ van John Lennon. Vooral omwille van de eerste zin: ‘And so this is Christmas and what have we done?’ ‘Ik wil niet wachten tot het opnieuw Kerstmis is om me af te vragen wat ik met de kerstboodschap gedaan heb in het leven van iedere dag’, vertrouwde ze me toe. ‘Ik wil bewust even stilstaan bij wat ik reeds of nog niet gedaan heb om mijn steentje bij te dragen aan die droom …’
Een steentje bijdragen aan de droom van Gods Rijk. Is dat niet de opdracht en de uitdaging voor iedere christen? Ieder op zijn of haar plek in de wereld, met zijn of haar mogelijkheden en competenties, met zijn of haar beperkingen ook. Maar in ieder geval: met overtuiging en van harte getuigenis afleggen van de Blijde Boodschap, in woord en daad!
Kerstmis is geboorte vieren: van Jezus en van onszelf. Kerstmis is menswording vieren: van Jezus en van onszelf. Kerstmis is vieren dat voor God niets onmogelijk is, en dus ook niet voor mensen die geloven dat God ook nog vandaag in ons leven en onze wereld binnentreedt.
Als christen worden we met Kerstmis uitgenodigd om verder te zien dan het vertederende en romantische beeld. We worden uitgenodigd en uitgedaagd om mee te werken aan het visioen van de profeet Jesaja in ons dagelijks leven en samenleven.
Zijn we bereid ‘de prijs te betalen om die droom waar te maken’?
Diaken Jean Paul
Commentaires